Jesteśmy społecznością, która kocha książki

myślę, że w dalszym ciągu tym co tak bardzo urzeka mnie w twórczości Tess Gerritsen jest to jak cudownie buduje ona napięcie. robi to, co chwila sprowadzając bohaterów na manowce, ale co ciekawe dokładnie w tej samej sytuacji są czytelnicy. chyba każdy, kto kiedykolwiek miał w ręku książkę z gatunku thriller lub kryminał zna to uczucie pełnego skupienia od pierwszych stron historii. skupiamy się absolutnie na wszystkim co znajdziemy w linijkach tekstu, wyłapując nawet największe drobnostki, bo nigdy nie wiadomo co może przydać się do rozwiązania zagadki. tutaj jest dokładnie to samo, tyle że dostajemy w większości podpowiedzi, które mają za zadanie wprowadzić nas w błąd. potem kilka lub kilkanaście stron później na ten sam wątek wpadają bohaterowie. a na koniec przychodzi Tess Gerritsen śmiejąc się nam wszystkim prosto w twarz i pewnie mało brakowało, a w posłowiu padłoby słynne ’it’s a prank bro’. właśnie to uwielbiam w jej książkach. czytanie ich przypomina przechodzenie przez lustrzany labirynt w parku rozrywki. nawet nie jest się świadomym ile razy trafi się na niewłaściwą ścieżkę i uderzy głową w zablokowane przejście. Dodajcie do tego klimat odciętej od świata akademii i macie esencję tego czym jest ,,Ostatni, który umrze”.